Blues,po drugi put
Posto sam dobila kritike jer nisam dovoljno pisala o Bluesu,evo sad malo duzeg opisa ove prelepe muzike,a za sve blogere napomena:VREDI PROCITATI!
Uzivajte....
Blues(a u plavoj boji jer me podseca na plavo)je vokalni i instrumentalni oblik muzike, koji svoje korijene ima u američkoj muzici 19. vijeka. Prvih desetljeća prošlog vijeka izlazi iz anonimnosti i prodire u šire krugove američke i kasnije svjetske kulture.
To je muzika ciji se opisi mogu naci tek u tekstovima putopisaca, koji su na putovanjima američkim jugom opisivali pesme Afroamerikanaca, koji su uz tu ritmičku muziku sebi olakšavali rad na plantažama. Među prvim objavljenim blues kompozicijama s fiksiranim tekstom i potpisom autora smatra se pesma "Memphis Blues" od Williama Christophera Handyja kojeg su nazivali i "ocem bluesa" iz 1912. godine. Sledeće godine je ponovno objavljena, u novoj verziji i s novim tekstom bliža tradicijskom obliku bluesa u formi od 12 taktova. Prava na tu pjesmu je prodao za 100 dolara, a iste godine pesma "St. Louis Blues " i zatim "Hesitation Blues". Nakon što je objavio "Beale Street Blues" (1916.) g. seli se u New York gdje se nadao da će imati bolje uslove za rad i u kojem je otvorio vlastitu izdavačku kuću (Handy Record Company).Blues je preko Handyjevih pesama stigao i do Evrope i to zahvaljujući američkim vojnim orkestrima, koji su pratili američke vojnike za vreme prvih meseci Prvog svetskog rata. Tako se u Evropi počeo razvijati stilski blues, a među prvima su ga prihvatili francuski kompozitori Darius Milhaud i Maurice Ravel.
Godine 1920. izdana je ploča s Mamie Smith, 
koja je prvi gramofonski snimak crnog izvođača bluesa. Prve pesme su postigle relativan uspeh pa se snimaju i druge dvije "Crazy Blues" i "It's Right Here For You, If You Don't Get It, 'Tain't No Fault of Mine", koje su postigle opsti uspeh i s time započinje era "klasičnog bluesa", karakteristična po pjevačima bluesa koje prate jazz muzičari poput Kinga Olivera, Louisa Armstronga, Sidneyja Becheta, Charliea Greena.
U bluesu se rijetko pjeva o sreći i zadovoljstvu, on je poezija čežnje, rastanaka i očekivanja, licnih katastrofa i padova. Govori o ljubavi zrelih ljudi, čija je ljubav ili jednostavna privrženost nastala s godinama, ili probuđena strast muškarca i žene. Ženska nevera u bluesu je vrlo često prihvaćena kao nužnost i neizbežnost o kojoj se uz igru reči pjeva na sasvim pomirljiv način.
Toliko o bluesu,a sad par redova o pevacu kog moj drug jako ceni,Garyju Mooreu.
Gary Moore
Gary Moore rodjen je 04.04.1952.godine u Belfastu, Severna Irska.
Prvu gitaru dobija od oca za deveti rodjendan,a prve note mu je pokazao ujak.
Vremenom,on pocinje cak ida bezi iz skole da bi svirao gitaru.Poceo je da slusa r'n'r muziku,a prva grupa mu je bila Colloseum2.
Sa njima nema mnogo uspeha,ali ga proslavlja sledeca grupa,Tnih Lizzy,sa kojom stvara legendarnu pesmu "Parisienne Walkways".
Gary je fantasticno svirao tu pesmu (i dan danas svira) a Phil Lynot (basista) fenomenalnim glasom doprineo je toj pesmi savrsenstvo.Phil Lynot je umro od droge.
Posle toga dolazi do raspada Tnih Lizzy-a,a Gary Moore nastavlja svoju rock karijeru.
Iz Thin Lizy-ja uzima bubnjara i klavijaturistu i nastupa sa njima sve do 1988.godine kada odlazi u Ameriku i posvecuje se Blues-u.
Upoznaje B.B.Kinga,Alberta Kinga i Alberta Kolinsa.Najvecu pomoc za Blues dobio je od cuvenog britanskog gitariste Petera Greena,i iz zahvalnosti je Gary svoj sledeci(cetvrti) album nazvao "Blues For Green".
Posle toga odlazi na turneju po ostrvu i postaje veoma slavan.
Gary se nikad nije zenio,ali kaze da ima 300 zena-svaka pesma je njegova ljubav i supruga.
Zadnji album je izdao 2007. pod nazivom "How Close As I Get",i posao na veliku turneju kojom je zahvatio i Srbiju,tacnije Beograd.
Danas,Gary ima svoj Radio Show na britanskoj radio stanici("History Of The Blues"),55 godina,i za njega kazu da tek sada pocinje da pravi PRAVI Blues.
A ja namerno nisam htela da trazim tudje reci,ovo su reci mog druga koje su me fascinirale,nadam se da ce i vas....
Za kraj,evo jos jedne Blues pesme
u izvodjenu,naravno,Garyja Moorea....